وبسایت شخصی مهدی گل محمدی

تا پیش از رفتن به آفریقا، مشاغل خیلی زیادی را سراغ داشتم که به شکلی خاص کارشان را انجام می‌دادند. مشاغلی که در کوچه و بازار، مانند دوره‌گردها می‌چرخیدند و به مشتریان خود خدمت می‌کردند. مثل سفیدگری، لحاف‌دوزی، چینی‌بندزن، باغبانی، واکسی و امثالهم.

اما به جرات می‌توانم بگویم که خیاطی در پیاده‌رو را تا پیش از سفر به آفریقا نه تنها ندیده بودم که در جایی هم سراغ آن را نداشتم.

با خود فکر کردم که حتما این خیاط‌ها، فقط به ترمیم لباس کوه‌نوردان و توریست‌هایی که به منطقه‌ی کلیمانجارو آمده‌اند و لباسشان آسیب دیده است، مشغولند. سبک حضور آن‌ها در پیاده‌رو این تفکر را به من القاء می‌کرد.

صبح اول وقت بود و هنوز هیچ‌کدام از آن‌ها مشتری نداشتند و نمی‌توانستم کار اصلی آن‌ها را تشخیص دهم. وقتی بعد از چند ساعت مجددا به محل این خیاط‌ها بازگشتم، مشاهده کردم که آن‌ها مانند یک کارگاه بزرگ خیاطی مشغول به کار هستند. انگار نه انگار که در پیاده‌رو به سر می‌برند. طاقه‌ای پارچه پهن کرده و مشغول برش زدن پارچه‌ها بودند. سایر خیاط‌ها هم سرگرم کارشان شده بودند.

ظاهرا این هم از مواردی است که فقط می‌توان در جایی مثل آفریقا دید و بس.